Zes jaar na de moord op Britta zoeken ze weer naar haar lichaam.
En het is niet de politie…
Het Nieuwsblad/NU: Leuven-Hageland – 27 Jan. 2018
Meer dan 6 jaar na de moord op Britta Cloetens (25) wordt er opnieuw naar haar lichaam gezocht. Niet door speurders, en zelfs niet op initiatief van haar familie. Een groep Nederlandse vrijwilligers zoekt met honden in Wuustwezel naar de plek waar de vrouw -begraven zou liggen. De organisatie Signi Zoekhonden denkt dat ze eindelijk het mysterie kan ophelderen.
Een bruine Mechelse herder springt over het grasland van het militair domein in Wuustwezel. Voor de wandelaars die passeren, lijkt het alsof hij de tijd van zijn leven heeft en deze zondag eens goed mag uitrazen. Maar voor zijn baasjes is Paddle hard aan het werk. Hij zoekt een geurspoor. De twee vrouwen achter hem houden hem nauwlettend in het oog en letten op de kleinste details: hoe hij loopt, of plots stilstaat.
“Paddle is eigenlijk een expert in mantrailen: het spoor volgen van een levende, vermiste persoon”, zegt Esther van Neerbos, vande Nederlandse Stichting Signi Zoekhonden. “Twee jaar geleden heeft Paddle in Utrecht het lichaam van een vrouw gevonden die vermoord was door haar partner. Iedereen dacht dat ze in het water lag, maar Paddle gaf aan dat ze in het zand begraven lag.”
Dan stopt Paddle. Hij begint luid te blaffen, en hij loopt in cirkeltjes.
Paddle is op zoek naar Britta Cloetens. De jonge Antwerpse vrouw werd op 23 april 2011 vermoord in een garage in Wilrijk. De moordenaar, autoverkoper Tijl Teckmans, heeft dat bekend en werd al in 2015 tot 30 jaar cel veroordeeld. Maar haar lichaam is nooit gevonden.
Teckmans beweert dat hij vergeten is waar hij haar begraven heeft. “Ze stierf doordat ik het kofferdeksel op haar hoofd liet
neerkomen”, vertelde Teckmans. Hij was boos omdat ze geen seks met hem wilde. “Daarna ben ik met haar in de koffer van mijn auto naar de Ardennen gereden. Ik heb haar het bos ingesleept, en bedekt met wat takken.”
Maar waar? Dat weet hij niet meer. De speurders reden vier keer met hem naar Wallonië. Ook daarna is hard gezocht. Maar ondanks helikoptervluchten, bodemonderzoek en botanische analyses werd Britta niet gevonden. Dat de autoverkoper niet meer zou weten waar zijn slachtoffer is, noemden experts volstrekt ongeloofwaardig.
Dat Paddle nu in het noorden van Antwerpen zoekt, komt door Werner M.: een oudere Antwerpenaar die het proces van Teckmans vanop de publieksbanken volgde en er de afgelopen jaren van overtuigd raakte dat Britta niet in Wallonië, maar in Wuustwezel ligt.
“Forensische speurders vertelden tijdens het proces dat de aarde op de schoenen van Teckmans uit het noorden van Antwerpen kon komen”, zegt Werner M., die anoniem wil blijven. “Uit het onderzoek bleek dat hij op de dag van de moord naar een vriend belde die hij lang niet had gesproken. Familie van die kerel woonde in Wuustwezel.” Volgens Werner M. moeten de twee samen het lichaam begraven hebben. Op het uitgestrekte domein van Wuustwezel, meer bepaald. De man meent dat hij die bewuste vriend anderhalf jaar na de moord op het domein gezien heeft met een schop. Al jaren probeert hij speurders, advocaten en de media van zijn theorie te overtuigen.
“Wij zijn hier omdat M. ons hierover aangesproken heeft”, zegt Esther van Neerbos. “Hij was er zeker van dat die vrouw hier begraven zou liggen. Hij heeft ons verscheidene keren gebeld en gemaild. Hij kwam erg vastberaden over.” Signi Zoekhonden werkt met vrijwilligers die geen geld vragen voor hun zoekwerk. Elk jaar slagen ze er naar eigen zeggen in te helpen om drie tot vijf vermiste personen te vinden.
“Als Paddle blaft, heeft hij wellicht een lijkgeur geroken”, zegt Van Neerbos. Ze haalt een lange, dunne metalen staaf boven. Ze prikt de staaf diep in de grond, en ruikt er daarna geconcentreerd aan. “Ook als mens kan je de geur van de dood leren te herkennen. Toen we die vrouw in Utrecht zochten, rook ik het meteen.” In Wuustwezel ruikt ze niks.
26 jaar later
Dat Britta ondertussen al bijna zeven jaar dood is, mag geen probleem zijn. “Dieren kunnen dat geurspoor nog steeds oppikken. Het lichaam zal grotendeels vergaan zijn, maar de geur is in de grond gedrongen. Als ze hier ligt, waait de wind de geur rond.”
“In 2014 hebben we het lichaam gevonden van een man die al 26 jaar lang vermist was”, zegt Janette Kruit, de andere
hondenbegeleider. “Een jaar later vonden we een wagen met vier mannen, die al 16 jaar vermist waren.”
Paddle wordt terug naar de bus gebracht. Van Neerbos haalt er nu Power bij, een zwarte Mechelse herder. “We werken met een dubbele controle. Als twee honden elk apart op dezelfde plek een signaal geven, weten we dat daar iets te vinden is.”
Leeg graf
De ouders van Britta zijn er niet bij. Ze zijn zelfs niet ingelicht, zal later blijken. Al zijn ze niet ontevreden dat er gezocht wordt. “Britta is in 2015 dood verklaard. We hebben een grafzerk op het kerkhof laten zetten waar we kunnen rouwen”, zegt haar moeder Karin Tack.
Maar het is een leeg graf. “We zouden willen weten waar haar lichaam is, zodat we haar kunnen herbegraven.”
Ook de Belgische politie is niet op de hoogte. “We doen dit maar om één reden: om de onzekerheid van de nabestaanden van vermiste personen weg te nemen”, zegt Van Neerbos. Ze zegt dat ze een goeie verstandhouding heeft met de Nederlandse politie.
Nochtans schreef De Volkskrant in 2015 dat er soms wrijvingen waren. “Er zijn in Nederland al verschillende burgerinitiatieven zoals Signi”, zegt Ed Kraszewski, woordvoerder van de Landelijke Eenheid, de Nederlandse politie. “De regels zijn duidelijk: zoeken kan als de politie op de bewuste plaats zelf niet aan het zoeken is. We dulden niet dat ze op een plaats delict in de weg lopen. Maar als we klaar zijn, mag iedereen die dat wil, op die plek zoeken.”
“Burgerinitiatieven komen er onder impuls van sociale media: mensen voelen zich betrokken en willen mee zoeken. Het heeft geen zin om je als politiedienst tegen zulke initiatieven te verzetten”, zo geeft Kraszewski nog mee als tip aan zijn Belgische collega’s. In september 2017 kondigde de Landelijke Eenheid aan dat ze officieel zou gaan samenwerken met zulke hondenteams. “Dat geeft ons de kans om er afspraken mee te maken. We coördineren: waar kunnen jullie zoeken, en wanneer? En vooral: wat doe je als je iets vindt?”
Talkpoeder
Herdershond Power begint in Wuustwezel luid te blaffen. Maar op een andere plek dan Paddle. En een derde hond, de blonde labrador Salto, wijst nog een andere plaats aan: tussen de twee plekken in. Van Neerbos zucht dat de grond te vochtig is. Daardoor worden geuren te ver verspreid. Operatie mislukt, zou je dan denken. Van Neerbos ziet dat anders. “Kijk”, zegt ze. “De drie punten liggen op één lijn.” Ze haalt een klein busje talkpoeder boven, en laat wat van het witte stof wegzweven. “De wind waait langs die lijn. Het kan dus dat de wind een geur hierheen blaast.” “Er kan nog een andere verklaring zijn”, zo merkt Hennie van Selst op, een ex-militair met een passie voor de Tweede Wereldoorlog. Hij bedient de grondradar: een toestel van zo’n 15.000 euro, op een oude kinderwagen gemonteerd. “Dit is een militair domein, en dat lijkt me een plek waar fusilleringen kunnen gebeurd zijn. Nu nog kunnen daar sporen van zijn.”
Geen precieze plek
Dat er een lichaam in Wuustwezel ligt, dat wil Van Neerbos niet gezegd hebben. “Als we een heel precieze plek vinden waarvan we zeker zijn dat er een lichaam ligt, waarschuwen we de politie. Dat moet ook zo, anders zouden we illegaal bezig zijn. We beginnen niet zelf te graven. Maar hier is niet zo’n plek. Er kunnen verschillende redenen zijn waarom de honden reageren. We zouden nog een tweede keer moeten terugkeren, als het wat minder vochtig is en als de wind anders zit. Als de honden dan weer een lijn vinden, wordt de plek waar die twee lijnen kruisen erg interessant.”
Tekst: Cedric Lagast
Copyright © 2017 Corelio. Alle rechten voorbehouden
Krantenartikel moord Britta Cloetens
Krantenartikel moord Britta Cloetens2
