Kathmandu, Nepal (CNN) — Rescue workers continued their search Monday for survivors from a flash flood in central Nepal that swept away houses over the weekend, killing at least 17 people and leaving as many as 47 missing.

The authorities are using sniffer dogs to try to find the missing people and excavators to clear debris, said Sailesh Thapa, police superintendent of Kaski District where the flooding occurred.

The flooding took place near the Annapurna range of mountains, a part of the Himalayas popular among hiking enthusiasts. Three Ukrainian trekkers are among the missing.

The likelihood of finding any survivors is diminishing quickly, though. Thapa said Sunday that the chance of finding any of the missing people was “extremely minimal.” Of the 17 bodies recovered, only 12 have been identified, he said.

BHARAT KOIRALA/RISHI BARAL
2012-05-09 -The Himalayan Times –
KHARAPANI: Shanti Gurung (31) is roaming Kharapani area on the banks of the Seti in search of the body of her husband, Indra Bahadur Gurung, who has been missing since Saturday, the day the river burst its banks.

Shanti, who has not eaten anything for days, says she has lost hope of finding her husband alive. “I would console myself even if I could find his body.”Her ten-year-old son Santosh, injured in the flood, is in hospital. “I have heard that government is distributing relief but I have yet to receive anything to make my ends meet,” added Shanti.

Shanti’s family is one of the many families that have lost their bread winner in the flood. As the body of many missing since the disaster are yet to be found, their keen are having a hard time making their ends meet. The government only provides relief after seeing the dead body, they say.

Shanti’s husband and father Kedar had gone to the river early in the morning for work. Ten-year-old Santosh had followed them. “My husband threw my son out of the floodwater. But, he could not escape,” Shanti recalled. Flood swept away her father Kedar as well.

Similar is the story of Fulmaya Tamang, who has performing the final rites of her husband Mandhowj Tamang. He has also been missing. “I performed the final rites after losing hope that we’ll be able to recover his body,” said Tamang.

“I am having a tough time as the government does not provide relief unless the body is recovered. I call on the Red Cross or any other organisation to provide me some food,” Shanti pleaded.

Seti death toll reaches 27
MANOJ ADHIKARI
POKHARA, May 9: One more body was recovered Wednesday taking the death toll in the Seti flashflood to 27, while 43 persons are still missing despite mobilization of around 600 security persons.

Kaski Police said one decaying body of a foreigner was recovered from the canal of Seti Power House near Nadipur. Three Ukrainians were also swept away by the Seti flashflood on Saturday. The body of Indra Bahadur Gurung, 46, of Sardikhola-7 was identified Wednesday, but seven bodies are yet to be unidentified and have been kept at the Western Regional Hospital.

Two hundred fifteen personnel from Nepal Army (NA), 190 from Nepal Police and 208 from Armed Police Force (APF) have been deployed in the search operation along with excavators and bulldozers to look for bodies buried under the mud and rubble. But security persons have given up hopes of finding the missing persons.

“The mud must have buried the bodies very deep while others could have been swept far away,” an officer involved in the search operation said.

Zaterdag 5 mei 2012.  In de auto,huiswaarts van een training in het bos, worden de oren nog eens extra gespitst bij het horen van het nieuwsbericht. ‘Een modderstroom heeft plaatsgevonden in Nepal, een nog onbekend aantal mensen worden vermist en zijn gedood door de verwoestende natuurramp. De stortvloed raasde door Kharapani, een belangrijke toeristische trekpleister in Nepal. ‘
De gedachten dwalen af naar het Nepalese reddingshondenteam (www.sardogsnepal.asia).

Dinsdag 8 mei 2012.  . Signi zoekhonden wordt door Nederlandse vrienden benaderd op verzoek van ‘Rettungshunden fur nepal’ (www.rettungshunde-nepal.de), om te ondersteunen bij de ramp in Nepal.
Signi zoekhonden is de enige particuliere organisatie in Europa met de expertise om overledenen te zoeken in rampgebieden.
Het Nepalese reddinghondenteam is sinds januari gestart met het opleiden van ‘bodysearch dogs’. Tot nu toe werden de honden vooral ingezet voor het zoeken naar vermisten in de bergen d.m.v. mantrailen en gebergte zoeken.
Signi zoekhonden zou dit keer de zoekactie na de modderstroom ondersteunen en kennis overdragen, zodat bij nieuwe rampen in Nepal, door het Nepalese team zelf ondersteuning verleent kan worden.

Op 12 mei 2012.  word de reis geboekt. K.L.M. zal wederom de honden sponsoren om in Nepal te helpen. Helaas gingen de boekingen bij Yet Airways na de overstap in Delhi minder vlot.
Het vertrek wordt opgeschort naar 17 mei. Dat lukt gelukkig wel. Janette, Esther en de honden Kazan en Scanner zullen met behulp van het Nepalese reddingsteam ingezet worden.
18 Mei: aangekomen in Kathmandu, na een lang reis van 17 uur, wordt Signi hartelijk ontvangen door het Nepalese reddingsteam.

Ondertussen wordt de situatie in Nepal steeds grimmiger. T.g.v. de politieke onrust in de aanloop naar de goedkeuring van de nieuwe Grondwet op 27 mei,  word de Nepal bandh (landelijk algemene staking)  uitgeroepen.
De nieuwe grondwet wordt opgesteld door 14 verschillende Kasten. Wetende dat Nepal wel 100 verschillende kasten heeft met allemaal hun eigen culturen, normen en waarden, geeft dit de nodige spanningen.

Meerdere landelijke stakingen zouden die week plaatsvinden om nog een klein beetje sturing aan de nieuwe grondwet te geven. De stakingen bestonden uit complete blokkades van de wegen, waardoor niemand meer, met geen enkel voertuig, zich kon mobiliseren. Zelfs ziekenvervoer was een probleem.
Om die reden werd een binnenlandse vlucht voor Signi gepland. Ook Buddha Air sponsorden de vlucht van de honden, donateurs van reddingshonden Nepal ondersteunden de vlucht van beide hondengeleiders.

In Pokhara werd Signi wederom hartelijk ontvangen door het bestuur van het Nepalese Reddingshonden team. Overlegt werd over een plan van aanpak.
In Kharapani, een belangrijke picknickplaats langs de rivier, waren de meeste slachtoffers gevallen. Gelukkig verplaatste de modderstroom zich heel langzaam en duurde het wel 1 ½ uur voordat deze aangekomen was in Pokhora. Mensen langs de rivier op de lagere gedeelten, werden daardoor op tijd gewaarschuwd.
Diezelfde middag was nog een overleg op het politiebureau gepland.
Er waren tot nu toe, in de eerste dagen na de ramp, 2 cadaver detectie honden van de politie van Kathmandu ingezet, deze hadden helaas geen bevindingen.
Gezien de resultaten van Signi in het verleden, gaf de politie volledige steun aan de inzet van de honden en zou het leger ondersteunen met de graafwerkzaamheden. Deze toezeggingen waren zeer hoopvol, daar de inzet van particulieren ook in Nepal steeds minder wordt.
De hondengeleiders van het Nepalese reddingsteam waren op onze dag van aankomst al om 3 uur ‘s ochtends vanuit Shyauli Bazaar vertrokken i.v.m. de Nepal Bandh, waardoor een voettocht van 8 uur noodzakelijk was.

Signi overnachtte die nacht in hotel Tulsi in Pokhora, het Nepalese team had haar eigen kantoor in dezelfde stad met voldoende overnachtingsmogelijkheid voor de teamleden.
In verband met de extreme hitte werd besloten om de volgende ochtend al vroeg met de jeep en de minibus de bergen in te trekken.

De eerste zoekplaats was de picknickplaats waar de meeste slachtoffers gevallen waren.
Vele lichamen waren kilometers stroomafwaarts reeds gevonden en geborgen door de politie. In totaal waren al zo’n 27 mensen gevonden en nog 31 mensen vermisten, waaronder nog 2 van de 3 toeristen.

Gezien de ervaringen van Signi met het zoeken naar drenkelingen en slachtoffers na een tsunami werd eerst op de plaats, de locatie van vermissing, gezocht.

Na 1 ½ rijden over een slecht begaanbare weg met steile hellingen kon de picknickplaats bereikt worden.

Een zandvlakte met in het midden in de diepte, een ondiepe rivier, was het enigste wat overgebleven was. Alles was met een dikke laag van 3 meter modder bedekt.

De honden gingen enthousiast aan de slag. Na de lange reis waren ze blij dat ze aan het werk mochten. Vrij snel had Kazan een plaats aangegeven.

Ook Scanner en vervolgens Utam, de kruising Duitse herder van de Nepalezen, roken de lucht van overleden mensen op die plaats.

De springer spaniël Tina van het Nepalese reddingsteam had meer moeite met de herkenning van de geur.

Het trainen van deze honden voor het zoeken naar doden in Nepal, is erg lastig, daar er een groot taboe is m.b.t. Dode mensen.
De plaatselijk bevolking vertelde dat er op de plaats waar de honden aangaven, voorheen een huis stond. Niets wees daar nog op.

Daarna werd verder gezocht aan de overzijde van de rivier.

Een half beschadigde brug bood de overtocht.

Dapper werd deze brug genomen door hond en geleider.
Aan de overzijde werden nog 3 locaties gevonden. De hond legde daarbij de steile helling naar beneden af om aan de voet van de rivier onder het zand aan te geven.
De plaatsen waar de honden aangaven, werden gemarkeerd met een stok, waar een lint aan werd bevestigd, door het leger.

Rond het middaguur werd het veel te warm voor de honden en de geleiders om te zoeken. De zandgrond met de vele stenen werd te heet voor de voetzolen om erover heen te lopen.

Na de middag werd naar een andere plaats gegaan, stroomafwaarts van de rivier. Hier waren 4 mensen vermist geraakt, waarvan 2 mensen reeds geborgen waren. Ook daar wisten de honden 1 slachtoffer te lokaliseren De Nepalese honden konden onze honden weer bevestigen.

Op deze manier werden deze honden op een effectieve manier opgeleid. Ook konden de Nepalezen onze inzettechnieken en onze rustige manier van werken met de hond, bestuderen.

Zelfs het fluittoontje, voor het roepen van de hond, werd overgenomen. Op deze manier hoeft de geleider niet te roepen of te schreeuwen om boven al het gepraat uit te komen en wordt de hond niet afgeleid t.g.v. de onderlinge communicatie.

Aan het einde van de middag wilden de begeleidende legermanschappen ons nog naar een plaats voeren, waar door de lokale bevolkingen een vreemde lucht had waargenomen.
Janette en Scanner konden op die plaats geen slachtoffers vinden.

Inmiddels werd ook de lucht steeds donkerder en moesten we snel weg van de rivier. Gedurende het vallen van de heftige moessonregens aan het einde van de middag, zou er opnieuw risico zijn voor nieuwe modderstromen.

Iedereen begon aan de lange weg omhoog, om na 1 uur klimmen, weer terug bij de auto te kunnen komen.

De volgende dag werd opnieuw vroeg afgesproken om met de jeep te vertrekken. Toen kwam er slecht nieuws. Vandaag kon niet gezocht worden. De stakingen werden te gevaarlijk, de chauffeur wilde niet meer rijden. Ook speelden er nog meer dingen, waar het Signi team niet helemaal achter kon komen.
Vandaag zou een rustdag worden.

Na de zeer intensieve en erg warme dag van gisteren, was dat ook niet verschrikkelijk onwenselijk, maar helaas wel een verloren dag.

‘s Middags werden we gebeld door het Nepalese team. Er moest een schriftelijke toestemming komen via het Ministerie, anders was onze veiligheid onvoldoende gewaarborgd.

Een paar uur later werd het Signi team nog meer duidelijk. Het hindoeïstische geloof maakte alles nog gecompliceerder.

De Brama’s, die momenteel nog aan de macht waren, maar snel terrein aan het verliezen waren, hadden een speciaal ritueel m.b.t. rampenslachtoffers.
Wanneer mensen vermist en naar alle waarschijnlijkheid overleden waren t.g.v. een ramp, dan wilden ze de overledenen koste wat het kost cremeren.  Tien dagen na de ramp werd dan de foto ritueel verbrand en kon het slachtoffer naar een hogere kaste gaan. Wanneer het slachtoffer dan alsnog gevonden werd, dan kwam er een vloek over de gehele familie en het slachtoffer ging terug naar een lagere kaste en kon o.a. als mier weer op aarde komen.
Niet alle kasten hadden dezelfde rituelen. Plaatselijke bewoners willen wel dat hun dierbaren gevonden werden, alsmede ook de nabestaanden van de toeristen die vermist waren.

Voor deze laatste groep geldt ook dat geen enkele uitkering uitbetaald, als er niet daadwerkelijk een lichaam gevonden is.
Desondanks mocht in geen enkel geval een lid van de Brama’s gevonden worden. De Brama’s, waarvan momenteel ook al de koning afgezet was, maakten nog grimmig gebruik van hun laatste regeringstijd. Lokale politie en ook de chauffeur durfden ons niet meer te helpen, bang om thuis een pak slaag te krijgen.
Dit was een nieuwe situatie voor het Nepalese reddingsteam, daar bij overige vermissingszaken dit gebruik niet gold. Ook was er een grote schaamte om deze situatie aan ons uit te leggen.

Toch kwam er opeens hulp uit een onverwachte hoek. De hoteleigenaar wilde met ons naar het zoekgebied. We zouden hierbij bescherming krijgen van de politie die met ons mee zou rijden.

De volgende dag gingen we dus opnieuw de slecht begaanbare weg naar boven. De volgeladen minibus had duidelijk meer moeite om de 1 ½ uur durende reis af te leggen.
Helaas kon slechts 1 teamlid van de Nepalesen ons vergezellen, daar ophalen teveel tijd kostte en door de blokkades ook te gevaarlijk was. De man was op de enigste fiets naar de afgesproken plaats gekomen.  Achteraf hoorden we dat voor hem de terugweg niet zonder gevaren was. Een flinke klap van een gummistok van de politie gaf hem een flinke blessure, ondanks dat hij lopend de barricade passeerde.
De bus kwam wel zonder problemen door de barrière, een paar rake klappen op de bus en geschreeuw, waren het enige protest.
In de bergen werd als eerste weer de picknickplaats opgezocht.

Dit keer werd het gebied uitgebreider afgezocht als 2 dagen ervoor. Meer dan een tiental locaties werden door de honden aangegeven en gemarkeerd.

Tijdens het hete middaguur werden, door de lokale bewoners, beelden getoond van de situatie voor de ramp. Meerder huizen en een groot busstation op een groen grasveld, stonden voorheen op de plaats waar nu 1 grote zandvlakte was. De kracht van de modderlawine was indrukwekkend.

Ook ‘s middags werden nog meer locaties vastgelegd.

In totaal werden zo’n 15-20 verdachte plaatsen, gemarkeerd. Het wachten was nu op de brandstof van de graafmachine.

Aan het einde van de middag ging zelfs onze bus weer naar beneden om de brandstof te begeleiden door de menigte van de stakers.
Aan het einde van de dag, in de stromende regen van de Moesson, kon het graafwerk eindelijk beginnen.

De meeste locaties die de honden hadden aangegeven waren niet bereikbaar voor de graafmachine. Behalve de picknickplaats zelf. Hier was al, een week na de ramp, uitgebreid gegraven, doch onder zeer moeilijke omstandigheden van inzakkende modder. De ‘dode geur’ was dus ook omgespit, waardoor het precieze lokaliseren op die plaats voor de honden niet mogelijk was. De chauffeur van de graafmachine begon aan zijn graafwerk. Na 4 diepe gaten gegraven te hebben, was nog geen lichaam gevonden.

Deze situatie was voor het Signi team niet vergelijkbaar met de vele vondsten bij eerdere rampen. De te voorschijn gekomen onderstroom onder de modderlawine gaf nieuwe complicaties. Besloten werd om de volgende dag met een nieuw zoekplan dit probleem aan te pakken. De stromende regen maakte het werk nu vrijwel onmogelijk en ook niet ongevaarlijk.

Helaas kwam er geen volgende dag….

Dinsdagochtend 15 mei 2012 kregen we te horen dat ook de chauffeur van de graafmachine niet meer wilde/durfde te graven. Zonder deze graafmachine was alle hoop vervlogen. Onder de 3 meter dikke zandlaag konden de lichamen nooit met een schep gevonden worden.
Religie, stakingen, en armoede maakten onze reis en alle inspanningen voor niets.

Problemen waar veel hulpverleningsorganisaties tegenaan lopen, trof ook dit keer het Signi team. Steeds konden we internationaal deze complicaties omzeilen, maar dit keer niet.
In deze situatie was niet vinden, beter dan wel vinden. Hoe moeilijk dit ook te begrijpen is.

Doch, deze missie mocht niet voor niets zijn.
Gelukkig had het Nepalese reddingsteam gedurende de 2 zoekdagen veel opgestoken. Ook hun honden hadden ervaren wat de ‘echte’ lucht is, waarnaar gezocht moest worden.
Gekeken werd of we nog trainingsdagen konden opzetten  voor kennisoverdracht. Helaas was dit door de stakingen te risicovol. Onze terugreis zou daardoor in gevaar komen.
Wel werd, de resterende dagen, nog veel overleg gepleegd, om het Nepalese team informatie te geven voor inzetbaarheid bij rampen in de toekomst.
De kwaliteit van hun honden en geleiders had in ieder geval bij ons indruk gemaakt. Ook zou onze gezamenlijke inzet hun helpen, voor nieuwe open deuren,  in de toekomst in Nepal. Het werk van de honden was vastgelegd bij de politie in de grote plaats Pokhora.

Ook waren de modderstromen een unieke ervaring voor Signi. Nieuwe inzichten over deze gecompliceerde materie zijn weer verzameld en meegenomen voor verder ontwikkelingen…

Signi zoekhonden wil benadrukken dat zij Nepal en het Nepalese reddingsteam een warm hart toedraagt. Zij wil de Nepalese bevolking bedanken voor alle medewerking en gastvrijheid die Signi heeft gekregen, ondanks alle moeilijkheden die een geloof en armoede met zich meebrengt…