Inzet na de aardbeving in Haïti (12 januari 2010)

Woensdag 13 januari 2010

Aardbeving Haïti, 7,0 op de schaal van Richter. Het epicentrum van de beving lag ongeveer 16 kilometer van de hoofdstad Port-au-Prince. De aardbeving gebeurde op een diepte van slechts 10 kilometer onder het eiland.
Signi zoekhonden inventariseert bij haar leden naar mogelijkheden om te gaan. Drie leden kunnen die dag nog toezeggen dat ze kunnen gaan. De reis wordt geboekt. Helaas is de eerst mogelijke vlucht op zaterdag 16 januari 2010.

Donderdag 14 januari 2010

Ook een vierde Signi lid heeft van zijn werk de mogelijkheid gekregen om te gaan. Esther, Janette, Saad en Paulien maken zich klaar om te vertrekken met de 5 honden Finder, Kazan, Scanner, Rifka en Borat.

Vrijdag 15 januari 2010

Voedsel en de laatste noodzakelijke benodigdheden worden nog ingekocht. Helaas moet de vlucht omgeboekt worden naar de Dominicaanse Republiek i.p.v. Haïti. Het vliegveld is nog niet geschikt voor burgervliegverkeer.

Zaterdag 16 januari 2010

Signi zoekhonden is klaar om te vertrekken. Malariatabletten en een noodpaspoort worden op de valreep nog geregeld.
De vlucht heeft helaas 3 uur vertraging.

Hart van Nederland steekt de groep hulpverleners bij vertrek nog een hart onder de riem.
Zie ook het verslag op Hart van Nederland: Honden ingezet om hulp te verlenen in Haiti
http://www.hartvannederland.nl/nederland/2010/honden-ingezet-om-hulp-te-verlenen-in-haiti/
De honden mogen gratis mee in de cabine bij de reis verzorgd door de KLM en Delta. Achterin het vliegtuig wordt ook voldoende ruimte beschikbaar gehouden voor de honden.
Sterk verlaat komt het vliegtuig in New York aan. Het geboekte hotel is niet meer mogelijk t.g.v. De verkorte overstaptijd. Het wordt een nachtje slapen op het vliegveld.

Zondag 17 januari 2010
Signi zoekhonden reist af naar Santo Domingo. Delta biedt de leden business class aan, zodat we uitgerust kunnen aankomen en de honden voldoende ruimte hebben.
Om half 2 komen we aan in Santo Domingo. Helaas missen we bij de bagage de hondenbenches en de tas met kleren van Janette. Na wat papierwerk is geregeld dat de spullen worden nageleverd, helaas niet meer beschikbaar voor Haïti.
Op het vliegveld sluit de groep vriendschap met de Amerikaan Gary. Hij wil ook graag als hulpverlener naar Port-au-Prince. De Signi’s nemen hem op in het team, extra mankracht is wel erg prettig.
Na wat onderhandelen hebben we ook vervoer (een kleine bus) met chauffeur naar Port-au-Prince. Eerst wordt nog voldoende water ingeslagen en benzine voor het kooktoestel.
Na een lange rit met een heftige rijstijl wordt de grens van Haïti bereikt. Het is middernacht, de grens mag niet meer gepasseerd worden. De vervoerders laten ons achter op een kampement van hulpverleners vlak voor de grens.

We worden hartelijk ontvangen. De Portugese hulpverleners geven ons zelfs verlichting voor het opzetten van onze tenten.
De honden slapen voor de zekerheid in de binnentent, daar de kennels achtergebleven zijn.
Maandag 18 januari 2010
De signi’s staan vroeg op om op tijd in het rampgebied te kunnen zijn. Helaas valt het niet mee om vervoer naar het rampgebied te krijgen. Uiteindelijk kan pas ‘s middags om half 2 vertrokken worden, achterop in de laadbak van 2 pick-up auto’s.

De zon geeft haar warmte al ruimschoots af. Bij de grens staan vele Haitanen te wachten voor wat eten, geld, een baantje of een doortocht naar het rijkere Dominicaanse Republiek.
Na de grens krijgen de honden het moeilijk, bij het zien van een groot meer springen ze uit de truck en nemen snel een duik. Dat koelt tenminste wat af.
Na een lange rit van 5 uur komt de groep ‘s avonds aan in Port-au-Prince. We melden ons aan bij het UN en het kamp wordt opgeslagen naast het vliegveld.

Er staan veel vliegtuigen en helikopters en is het een enorme herrie als vliegtuigen opstijgen of landen. Hulpgoederen worden voortdurend uitgeladen.

Tijdens de avondbijeenkomst krijgen we te horen dat er die dag nog 6 levende geborgen zijn. De Signi mensen zijn vol goede moed.

Dinsdag 19 januari 2010

Bij de ochtendbijeenkomst om 6 uur ‘s ochtends wordt Signi samengevoegd met een reddingsteam uit Turkije en een reddingsteam uit Frankrijk. De Turkse hulpverleners hebben ook 2 honden meegenomen voor alleen het zoeken naar overlevenden.
Helaas blijkt ook die dag het vervoer een probleem te zijn. Uiteindelijk heeft het Franse team een vrachtwagen geregeld waar iedereen in kan.

De grote groep vertrekt naar het toegewezen gebied.
Daar aangekomen wordt de groep in tweeën gesplitst. Esther, Paulien en de Turkse hondengeleider met een Duitse herder beginnen een ingestorte school af te zoeken.

Kazan begint. Kazan lokaliseert in een mum van tijd 10 doden.

Daar het zijn eerste internationale inzet is, is hij onder de indruk van de grote hoeveelheid ontbindingslucht.

Toch doet hij dapper zijn werk in de volle zon.

Paulien wordt er daarna met Borat erbij gehaald om de rest van de school af te zoeken. Ondertussen zoekt de Duitse Herder het puin af naar overlevenden. Evenals Kazan kwam hij tot de conclusie dat iedereen die ten tijde van de ramp zich in deze school bevond helaas overleden is. Op dat moment kreeg de Franse commandant bericht van de andere groep dij zij een levende onder het puin hadden gelokaliseerd. Daarna was er geen interesse meer door de Fransen om de locaties van de lichamen te markeren, wel werden ze doorgegeven aan een Haïtiaan die verantwoordelijk was voor deze school.
In allerijl werd naar de plaats van de andere groep gereden, een ingestort warenhuis van elektrische artikelen. Op dat moment kende het enthousiasme van de hulpverleners geen grenzen.

Terwijl Rifka klaarstond om het gebouw te doorzoeken, hakten de Fransen hakte een gat aan de voorzijde van het pand om zo contact met het slachtoffer te krijgen.

Ondertussen was de Turkse Golden Retriever op het dak verder aan het zoeken naar naar de juiste vindplaats van de vrouw.

Een deel van het Franse team liep door de ingang naar binnen maar stuitte op een ingestorte trap. Daar de voorkant van het pand niets opleverde, werd aan de achterkant verdergegaan en opnieuw gaten gehakt. Terwijl aan de achterkant ijverig gehakt werd, werd aan de voorkant de Turkse Duitse herder tussen 2 verdiepingen ingezet om de locatie verder te specificeren.

Het Turkse team ging ondertussen steun aan de achterkant verlenen en haalde goed materiaal te voorschijn.

Met een boor werd een groot gat geboord zodat met kijk- en luisterapparatuur contact gezocht kon worden met het slachtoffer.

Dit lukte! Nathalie was haar naam, een jonge vrouw van 24 jaar. Ze zei dat alles goed ging ondanks dat ze al gedurende 7 dagen niet gegeten en gedronken had. De vreugde in de groep hulpverleners was groot. Vervolgens werd uit veiligheidsoverwegingen besloten om via het dak haar te bereiken.

Twee lagen plafonds en een bedspiraal moesten verwijderd worden. Iedereen hielp mee met stenen afvoeren etc.

Voordat de vrouw geborgen kon worden werd eerst een ander lichaam vlak boven haar uit het puin gehaald. Ook een langzaam infuus was noodzakelijk voordat Nathalie bevrijd kon worden. Al met al duurde de berging 10 uren lang. Uiteindelijk konden de Haitianen zelf haar uit het puin dragen richting de ambulance. Ze had het gered!
Woensdag 20 januari

Tijdens de ochtendvergadering voelden we een kleine naschok, iedereen werd nogmaals op het hart gedrukt voorzichtig te zijn. Tijdens de briefing waren de Franse en Turkse teamleiders nog niet aanwezig. Toch zouden we met hen weer op stap gaan, want het gebied van gisteren was nog lang niet geheel afgezocht.. Tijdens de briefing hoorden we dat gisteren in totaal weer 6 levenden gevonden waren, waaronder een vrouw van 70 in de kerk. In totaal waren er tot nu toe120 overlevenden geborgen.
Uiteindelijk vertrokken we pas om half 12 naar het noodhospitaal in de stad, gezeteld in het stadion, waar het medisch team werd afgezet.

Vandaar uit gingen we in 2 groepen door de stad wandelen, daar de brandstof van onze chauffeur op was. De temperatuur steeg tot boven de 40 graden Celsius. Bij een groepje huizen werd gestart met zoeken. De honden gaven een bepaalde locatie aan, wat minder overtuigend was als anders, maar de warmte speelde iedereen parten. Dus voor de zekerheid werd de locatie gecheckt. Het Franse bergingsteam haalde wat spullen weg, maar vonden niets. Bij navraag bleek daar kort ervoor een lichaam uit gehaald te zijn.
Na deze korte zoekactie werd alweer teruggelopen naar het stadion, waarin het hospitaal zich bevond. We zouden later op de dag verder zoeken i.v.m. warmte en gebrek aan benzine.

Het team van Janette en Saad hadden gelukkig nog wel een succesvolle missie, op verzoek van een vader wezen de honden de locatie waar zijn dode dochter van 3 jaar, zich bevond.

Maar ook zij keerden daarna weer terug naar het stadion.

Tijdens het wachten bezochten we het tentenkamp en het hospitaal in het stadion.

Sommigen van ons hielpen met wat E.H.B.O..

Het hospitaal bestond uit niet meer dan enkele palen met een zeil erover. De ernstig zieken werden in kleine tentjes gehuisvest. Ook was er maar beperkt materiaal aanwezig. Een schaar voor de verbandwisseling ontbrak.

Ondertussen verstreek de tijd. Onze Franse teamleider was naar het consulaat om hun terugreis te regelen, terwijl de rest nodeloos zat te wachten, ondanks dat het Turkse team brandstof had aangeboden.
Het Turkse team lukte het aan het eind van de middag zelf vervoer te regelen. Helaas was de truck te klein voor nog meer mensen. Vlak voor hun vertrek kwam er een melding dat de bevolking nog stemmen hadden gehoord in een ingestort gebouw…Het Turkse team zou er werk van maken.
Enige tijd later kwam ook het Franse team in beweging, ook zij kregen een melding van mogelijk nog levende slachtoffers onder het puin. Finder en Rifka zochten het huis af, helaas gaven ze duidelijk aan dat het slachtoffer onder het puin reeds overleden was.
Vervolgens probeerde Janette het Franse team te motiveren naar de locatie van de eerste melding te gaan, maar daar viel niet over te praten. Diep teleurgesteld over de verloren dag stapten we in de vrachtwagen, die terug naar het kamp reed.
Op het UN kamp hoorden we gelukkig dat het Turkse team de gelegenheid had gehad om het eerste adres te controleren. Helaas troffen ook zij geen overlevenden meer aan. Ook het Turkse team was zeer teleurgesteld in de polici van het Franse team. De Turkse teamleider verzekerde ons dat hij er alles aan zou doen om ons morgen zelfstandig aan het werk te krijgen.

Donderdag 21 januari 2010
Donderdag begon met wachten op de Turkse groep, maar die kregen plots
opdracht om te demobiliseren.
We waren zo teleurgesteld. Zoveel moeite en nog zo weinig bereikt. Toch
lukte het na intensief onderhandelen, een open truck te huren
met een bestuurder en twee assistenten.
Eindelijk konden we gaan! Zou het dan toch nog een goede dag worden. We
reden naar een plaats waarvan bekend was
dat er mogelijk nog iemand onder het puin zou liggen. Het bleek een
klein universiteitsgebouw te zijn.
Een ploeg van Costa Rica was daar al met honden geweest, een van de 2 honden gaf de locatie van een levend persoon aan..

Rifka verwees eerst verschillende overledenen,

maar Finder liep voorbij de locaties van Rifka en verwees op dezelfde locatie van de hond uit Costa Rico, naar alle waarschijnlijkheid levend!.

Ook geluidsindicatoren gaven een positieve reactie m.b.t. geluiden onder het puin.

Op de drie plaatsen rondom waar de honden hadden verwezen, begonnen de reddingswerkers te graven.
Toen de Puerto Ricanen kwamen met een kleine graafmachine, besloten we
verder te gaan. Een jonge man vertelde ons plaatsen te weten waar mogelijk nog
overlevenden konden zijn.

Zo reden we de stad door en checkte verschillende plaatsen.

Op een plaats doorzochten we een ingestort schooltje. Sommige van onze honden vertoonden ook tekenen zoals bij een “levend verwijzing”.

We haalden twee Costa Ricaanse hondenbegeleiders, met honden die alleen levend zoeken, op om een dubbel check
te doen. Helaas was de uitslag negatief.
Vervolgens hebben we op verzoek van de bevolking op verschillende plaatsen meerdere lichamen getraceerd.

Alle honden hebben hard gewerkt en het was een goede dag.
De truck werd weer besteld voor morgen.
’s Avonds hoorden we op het UN kamp van de Costiricanen dat de zoekactie op het Universiteitsgebouw gestopt was nadat een hond van de Amerikanen niets meer aan gaf. Dit was op het heetst van de dag onder veel minder gunstige omstandigheden als de honden ervoor gezocht hadden. De hondengeleider uit Costarico was overstuur, hij was er van overtuigd dat er nog steeds levende mensen onder de dikke lagen puin verborgen zaten. De volgende dag zou hij terug naar huis gaan.
Het Turkse team welke uiteindelijk toch nog niet vertrokken was, nam de melding serieus, zij gingen nogmaals met hun honden en geluidsapparatuur naar de universiteit. Alhoewel de duisternis ingetreden was, wilden ook zij niet de nacht zo voorbij laten gaan. Na enkele uren kwamen ook zij met een negatief resultaat terug: geen geluiden geen verwijzingen. De slachtoffers onder het puin toonden geen tekenen van leven meer…

Vrijdag 22 januari
De truck is gekomen, een jonge freelance fotografe gaat met ons mee.
Eerst naar het vliegveld om te proberen een vlucht naar de Dom.Rep. te
regelen. Gelukt! We vertrekken pas zondagmorgen met het vliegtuig naar de dominicaanse republiek ipv een lange reis met de auto. We kunnen een dag extra zoeken!
Vandaag is vrijdag. Het is een verschrikkelijk hete dag, de plaatsen die we doorzoeken, zijn
al doorzocht en we pauzeren even in de schaduw.
Dan rijden we naar een buitenwijk maar daar zijn alle lichamen al
geborgen. We gaan terug naar het centrum en langzamerhand begint de ernst
van de situatie pas goed door te dringen. Deze stad is helemaal
verwoest.

De huizen die er staan zijn helemaal ontwricht en te gevaarlijk om in te wonen.

Opruimen is bijna ondoenlijk met het materieel waar ze over beschikken.
Grote gebouwen die op het punt staan in te storten en wat nemen ze mee
en waar komen ze terecht?
Van veel mensen zijn ook de auto’s bedolven onder het puin. Er rest
mensen niets anders dan een zeil te spannen voor hun huis, rijke mensen
bivakkeren soms in hun eigen tuin.
Andere moeten naar veldjes of pleinen of naar een kamp. Op de muren
schrijven ze: “REFUGIE CAMP WE NEED WATER FOOD MEDICINE”.
Want ook in de kampen is niks.
We komen bij een hotel waarvan de onderste twee verdiepingen zijn
ingestort. Het staat ook nog scheef over de weg heen.
Het is al doorzocht maar de lichamen zijn niet gemarkeerd. Één lichaam kun je
wel zien liggen. We markeren de plaatsen met de oranje verf die we van
het Costa Ricaanse reddingsteam hebben gekregen, maar vinden geen
overlevenden. Saad vindt nog iemand die graag de locatie van een lichaam wil weten in de straat vlakbij,
daarna doorzoeken we nog meer huizen in de straat en markeren de
plaatsen waar de honden aangeven.

Een aantal keer was dat vlak achter de
voordeur, onderaan de trap. Deze mensen hadden het net niet gered…

De mensen vroegen aan ons wie de lichamen gaat bergen, maar er is een
groot gebrek aan reddingswerkers die dat willen doen.

Het is trouwens ook heel moeilijk en
gevaarlijk werk. Op het moment dat de honden ‘levend’ zouden aangeven, hadden we wel feed back van het team uit Kathar.

Morgen gaan we weer verder in deze wijk. Één van de bewoners heeft een
lijstje gemaakt en de truck is weer besteld.

Zaterdag 23 januari 2010

Donderdag en vrijdag veel kunnen zoeken, we zijn de tel kwijt geraakt. De locaties zijn gemerkt met oranje verf.

De berging van doden gebeurt nog maar mondjesmaat. Mensen zelf proberen het ook mbv onze honden, maar zijn nog erg bang om het puin op te gaan. Er is nog een groot tekort aan eten. We delen wel zoveel mogelijk uit. Gisteren zijn we op een kamp geweest waar een moeder zelfs haar kind wilde afstaan vanwege de honger. De baby kreeg fijngestampte snoepjes met water te eten.

Vanavond krijgen we al het eten van de Amerikanen, omdat ze weggaan en het anders mee terug nemen. Ze durven het zelf niet uit te delen door alle wilde verhalen. Toch zijn de Haitianen erg netjes als we tijdens de reis eten en drinken weggeven. Onderling wordt alles weer gedeeld.

Ook vandaag kunnen we weer vele lichamen lokaliseren.

Op 2 plaatsen kregen we het bericht dat de familie nog stemmen uit het puin hoorden. Terwijl familie nog contact probeert te zoeken met de slachtoffers onder het puin d.m.v. klopgeluiden en roepen, zien we onze honden overduidelijk alleen doden aangeven. Het is wrang om dit te moeten zien.

’s Middag proberen we geld te pinnen voor de vlucht morgen, helaas is elektronisch bankverkeer niet mogelijk. Vanochtend werkten de bankautomaten weer voor het eerst, maar ’s middags niet meer. DE enige mogelijkheid is geld te laten storten op de West Union Bank vanuit Nederland. Gelukkig konden we de vriendin van Saad nog bereiken, ondanks dat het al laat was in Nederland. Zij zou zo snel mogelijk geld willen storten, wat we de morgen kunnen ophalen.

Daarna gaan we weer verder met zoeken, we hadden nog beloofd enkele huizen af te zoeken en het is onze laatste dag. De zoekactie in het laatste huis wordt in het donker afgerond. We zijn eigenlijk nog lang niet klaar om naar huis te gaan.

’s Avonds komt Saad weer met 5 borden eten van de reddingsgroep uit Kathar. Ze maken elke avond zoveel eten, zodat er meer dan genoeg is. Zo’n bord vers gebakken friet is dan ook een heerlijkheid i.p.v. de opgewarmde hapjes op ons kooktoestelletje.

Zondag 24 januari

Janette en Paulien gaan in alle vroegte naar het vliegveld om onze vlucht definitief te maken. Saad en Esther proberen het geld te innen bij de West Union Bank. Via sms hoorden we dat de terugreis 1000 dollar is ipv 1200, we hebben goede moed.
Uiteindelijk hebben we het contante geld en rijden snel naar het vliegveld. Daar horen we het slechte nieuws dat de terugreis opeens 4000 dollar kost en de honden te groot zijn. Ondanks veel praten blijft de situatie zoals het is.
Uiteindelijk kunnen we een chauffeur met een pick up truck regelen voor de reis naar de Dominicaanse Republiek. Dit wordt afzien: 10 uur lang met honden en bagage in de brandende zon en veel stof over de slechte wegen met een gehaaste chauffeur. Dit betekent ook nog eens een dag later in Nederland, alhoewel de dag extra zoeken het wel waard was.
Eten, tent en matjes kunnen we nu wel vandaag zelf aan de mensen gegeven, ipv door anderen, dit geeft wel weer een gerust gevoel. Onderweg zien we nog hoe een hele vrachtauto met rijst voor Haitianen belaagd wordt door honderden kinderen. Terwijl het verkeer niet verder kan zijn de kinderen op de ramen en voor de wielen gaan liggen. Tientallen kinderen bevinden zich op de motorkap en het dak van de vrachtwagen. Ondertussen neemt de een na de ander 1 zakje rijst mee. Geweld kun je het niet noemen, maar wel creatief. Achter de vrachtwagen rijdt een grote tankwagen van de Amerikanen. Voor dit soort praktijken hebben zij ook geen pasklare oplossing.

Aan het einde van de lange zware reis hebben we uiteindelijk een prima hotelletje gevonden in Santo Domingo. Dit is een heerlijkheid, eindelijk weer douchen, lekker eten en een goed bed.

Maandag 25 januari 2010

Alles gaat nu verder voorspoedig. Daar de klok 7 uur wordt teruggezet is het al snel weer dinsdag. Op schiphol worden we met een groot applaus ontvangen door familie en vrienden. Het overkomt ons met gemengde gevoelens, eigenlijk hoorden we nog in Haïti te zijn. Het werk is nog niet af en de blikken van de hongerige en dorstige mensen dwalen nog door ons hoofd.

Daarna
De volgende dag begint het werk weer voor de meeste Signi leden. Toch heeft het zoekwerk veel publiciteit opgeleverd. Nieuwe contacten worden alweer gelegd om de volgende keer weer nog beter de nodige hulpverlening te kunnen leveren. Mogelijkheden om sneller naar een rampgebied te vertrekken worden besproken, ideeën om ons werk te verfijnen worden voorgelegd.
Het ‘thuisteam’ heeft tijdens onze afwezigheid veel werk verricht. Vluchten werden omgeboekt, achterblijvers werden op de hoogte gehouden, geld werd voorgeschoten en de p.r. lag in hun handen. We zijn dan ook Margriet, Lilian, Maaike, Ginus, Joop, Josefien en Talitha dankbaar voor hun grote inzet.
Royal Canin heeft het voorgeschoten geld van onze reis vergoed.
De AUV gaat onze stichting jaarlijks draagkrachtiger maken. Verschillende nieuwe donateurs zorgen ook dat ook de kleine uitgaven gedaan kunnen worden. Desondanks blijven de eigen Signi leden hun eigen werk sponsoren, zodat meer mogelijk wordt….

Nederlandse speurhonden richting Haïti
zaterdag 16 januari 2010 16:54

RIJSWIJK (ANP) – Vijf speurhonden en vier begeleiders van de stichting Signi Zoekhonden vertrekken zaterdagavond richting Haïti om daar te helpen bij het zoeken naar slachtoffers. Dat heeft een woordvoerster van de stichting laten weten. De honden van Signi zijn eerder ingezet bij andere rampen, zoals als na de tsunami en aardbevingen in Pakistan en China.

De groep vliegt in eerste instantie naar de Dominicaanse Republiek, die grenst aan Haïti. Van daaruit hoopt de groep zo snel mogelijk vervoer te regelen naar het getroffen gebied. De honden kunnen zoeken naar zowel levende slachtoffers als lichamen. ,,Je kunt nooit uitsluiten dat er nog mensen levend onder het puin liggen”, zei Esther van Neerbos van het team. ,,Er zijn bijvoorbeeld gebouwen ingestort met grote ruimtes waar mensen in kunnen zitten.”

Haïti zware klus voor speurhonden

Rifka, Finder, Borat, Scanner en Kazan en hun begeleiders arriveren dinsdag op Schiphol. Foto ANPAMSTERDAM – De speurhonden Rifka, Finder, Borat, Scanner en Kazan zijn dinsdag teruggekeerd op Schiphol. De vijf Mechelse herders en hun vier begeleiders van de Nederlandse stichting Signi hebben ruim een week gezocht naar slachtoffers van de aardbeving in Haïti.

Signi-voorzitter Esther van Neerbos keek na een lange vliegreis met voldoening terug op de vermoeiende missie, die ze omschreef als de zwaarste tot nu toe. ”Meteen na aankomst in Haïti hebben we samen met een Turks en Frans team een overlevende uit het puin kunnen halen”, vertelde Van Neerbos. De 24-jarige vrouw zat vast in een huis dat een dag na haar redding tijdens een naschok helemaal instortte.

De honden hebben daarna meer dan honderd levenloze lichamen kunnen opsporen. ”Met een spuitbus verf konden we de vindplek aangeven. Het uitgraven van al deze lichamen zal nog dagen in beslag nemen”, verwacht Paulien Spoek uit Deventer, eigenaresse van speurhond Borat, die de afgelopen week vijf kilo is afgevallen.

Op Schiphol kreeg het reddingsteam applaus en bloemen. Voor de honden was er water. ”Zij zijn toch ook wel heel blij om weer thuis te zijn. Het was een zware reis. Van Haïti naar de Dominicaanse Republiek moesten we tien uur achterin een truck zitten in de brandende zon. Onderweg zagen ze water en sprongen er meteen in”, aldus Van Neerbos. In het vliegtuig vanuit New York mochten de getrainde honden in de cabine mee met hun begeleiders.

Van Neerbos, Spoek en de overige twee begeleiders Saad Attia en Janette Kruit waren opgelucht weer voet te zetten op Nederlandse bodem. Het verblijf in de tentjes op het kamp van de Verenigde Naties en de omstandigheden tijdens de zoekacties waren zwaar en vermoeiend. Van Neerbos: ”We hielden elkaar goed in de gaten en praatten veel over wat we meemaakten.” Spoek: ”Het werk was ons enige houvast.”

Signi Zoekhonden, opgericht in 2005, opereert onafhankelijk van de overheid en reist op eigen houtje naar rampgebieden om overlevenden en overledenen op te sporen. In Nederland worden de herders ingezet bij vermissingen. Signi kwam eerder in actie na de tsunami in Zuidoost-Azië en de aardbevingen in Pakistan en China. Van Neerbos: ”In vergelijking met de andere rampen vond ik het gebrek aan eten en drinken het meest schrijnend. Zelfs toen we weggingen was er nog steeds niet voldoende drinkwater.” (ANP)

Onze dank gaat uit naar de volgende sponsoren:

Sponsoring reiskosten naar Haïti
www.royalcanin.nl

Sponsoring vervoer honden naar Haïti
www.delta.nl

Sponsoring vervoer honden naar Haïti

www.klm.nl

Jaarlijkse sponsoring onkosten
www.auv.nl

Hulpgoederen veilig naar Haïti m.b.v. Woord en Daad en de Baanderij

Op dinsdag 19 oktober heeft Signi zoekhonden bijna 600 kg hulpgoederen naar Haïti laten verschepen. Om de spullen veilig op de juiste plaats te krijgen hebben Woord en Daad en De Baanderij het vervoer geregeld.

De hulpgoederen bestonden uit veel medische materialen (hartmedicijnen, bloeddrukmeter, stethoscoop, spuiten, naalden etc.), tenten en gezonde koeken.

In Haïti heerst nog steeds een grote nood, de hulpgoederen waren dan ook zeer welkom..

www.woordendaad.nl www.debaanderij.nl

Haïti, een inzet met een duidelijk vervolg….

Op het moment dat het ons gelukt was, tijdens onze inzet in Haïti, om één van de schaarse vrachtauto’s te huren, konden we eindelijk pas echt goed aan het werk.
Overdag reden we door de kleine straatjes en vroegen aan de mensen of ze onze hulp konden gebruiken.
s’ Avonds waren we weer terug op het UN kamp. Daar ontmoetten we Stacy, een freelance fotografe uit Florida die vroeg of ze met ons mee kon rijden. Omdat we ook haar werk wilden ondersteunen, stemden we in.

Stacy had haar reden om naar Haïti te komen en foto’s te maken; ‘The World has to know’, zei ze terwijl ze de beelden van de verwoeste huizen en de daartussen levende mensen op zich in liet werken. Of Stacy heel gek op honden is dat weten we niet, maar ze is wel zeker heel gek op kinderen. Als de vrachtauto stil stond in een van de straatjes, stapte ze uit en maakte mooie portretfoto’s van kinderen.

Een keer stapte ze uit en liep een tentenkampje op.

De nood van de mensen die ze daar aantrof was zo groot dat ze besloot te gaan kiezen voor een andere aanpak.
Ze begon hulpgoederen te verzamelen uit de depots op het vliegveld en die uit te delen aan de mensen op straat.
Het lukte haar om steeds meer hulpgoederen los te krijgen en ze ontwikkelde haar eigen manier om deze te verdelen op de kampjes.

Ze vangt particuliere vliegtuigjes met hulpgoederen die landen op het vliegveld op, en helpt met de distributie, om zo te voorkomen dat de goederen in verkeerde handen vallen of eindeloos in de opslag blijven liggen.

Na onze terugkeer in Nederland pakten we gelijk ons gewone leven weer op, maar het was moeilijk de mensen uit Haïti te vergeten.
Zulke aardige mensen, in zulke uitzichtloze omstandigheden! Het verlangen om nog iets goeds te doen voor deze mensen bleef maar knagen.
Totdat we bericht kregen van Stacy en hoorden over haar werk waren we opgetogen!
Een mogelijkheid voor ons om toch nog te helpen!
Stacy woont inmiddels op een tentenkamp tussen de Haïtianen en ze probeert haar thuisfront over te halen om hulp te sturen, want er is nog steeds aan van alles gebrek.
Eten, tenten, zeil en touw. Daarnaast willen de ouders heel graag dat de kinderen weer naar school gaan, ook omdat ze dan zelf meer tijd hebben om goederen en voedsel te vergaren.
Daarvoor zoekt ze een hele grote tent die als school kan dienen en lesmateriaal.