6 Mei 2008, grote ramp Myanmar, duizenden doden en vermisten. Myanmar? Voormalig Birma, geschiedenis, spoorlijn, dictator, hulpverlening nodig, misschien kunnen wij ook iets betekenen.
Afspraak bij Artsen zonder Grenzen in Amsterdam. Ook zij zijn druk met de visa aanvraag, om het land binnen te komen blijkt een lastige klus. Na overleg met het consulaat van Myanmar te Breda, ter plekke visa aanvraag gedaan. Enorm vriendelijk ontvangen.
De volgende dag blijkt onze visa aanvraag te zijn afgewezen. We besluiten het Pinksterweekend af te wachten omdat er een referendum in de niet getroffen gebieden gehouden wordt. Misschien is er daarna wat meer kans.

Zaterdagochtend  vroeg 10 mei 2008 reizen we (Janette Kruit, Esther van Neerbos, Saad Attia en de honden) naar Zwitserland en hopen onze zoekactie naar Manuel af te kunnen ronden. Manuel is op een ochtend in april spoorloos verdwenen bij een overtocht op het meer van Zürich. Dit is de 2e keer dat we gaan. Door de diepte van het meer, de watertemperatuur en de druk, kan het lichaam vanzelf niet boven komen. De politie heeft de locatie die onze honden hebben aangewezen gecheckt met een onderwatercamera, een moeizame klus met minimaal zicht. Helaas is er nog geen resultaat.

Dit weekend blijkt dat het lichaam toch aan het verplaatsen is, boeien worden weer uitgezet om te markeren. De politie zal vandaag en de volgende dagen de camera weer inzetten. Het is al in de middag van 2e Pinksterdag, we moeten stoppen, morgen weer werken, we rijden terug met de angst dat het lichaam mogelijk te veel verplaatst om gevonden te worden, dan zal een derde keer zoeken met onze honden weer nodig zijn.
Tijdens de lange terugreis naar huis op 12 mei 2008 komt opeens het bericht over een enorme aardbeving in China. We kijken elkaar aan en besluiten morgen nogmaals een visa voor Myanmar aan te vragen, lukt dat niet, dan zal China onze hulp krijgen.

We besluiten na een 2e afwijzing van de ambassade van Myanmar niet verder af te wachten en een nieuwe aanvraag bij de ambassade van China neer te leggen. We bellen weer met de K.L.M. om onze vlucht naar Myanmar om te zetten in een voorlopige vlucht naar China. Ons ticket is snel te boeken en ook onze honden vormen geen probleem. De volgende dag het teleurstellende bericht dat onze visa aanvraag is geweigerd, er is geen behoefte aan honden die waarschijnlijk nog alleen maar doden vinden….

Boos, verdrietig, maar vooral strijdbaar nemen wij geen genoegen met dit antwoord. Het is niet nieuw, na de aardbeving in Pakistan was dit ook het officiële antwoord en uiteindelijk hebben we daar zoveel kunnen doen en zoveel kunnen betekenen. Nu maar de stoute schoenen aan en een toeristenvisum aangevraagd, het is ten slotte een mooi land!
Direct naar de Chinese ambassade in Den Haag en met spoed een toeristenvisum aangevraagd. Tussen de lange rij wachtenden aangeschoven, vriendelijk geholpen, en jawel…gelukt! De papierwinkel van de honden daarna geregeld, alle spullen verzameld, nog even werken en dan op naar Schiphol. Moniek, Nico, Maaike en Raymond nemen de zorg voor de achtergebleven jonge honden op zich. De poes naar het pension, waar een donatie voor onze bijzondere reis niet achterblijft.
Vrijdag 16 mei 2008 Margriet (tevens onze achterwacht), Milou en Frans brengen ons naar het vliegveld.
Tja zoveel gedaan en geregeld, maar nu gaat het echt beginnen. Hoe zal het verder gaan?
De honden worden door de K.L.M. met zorg ingecheckt en onze veel te zware “toeristische” bagage ( tenten, voedsel, hondenbrok, slaapzakken, e.d.) vormen geen bezwaar, het vervoer van beiden wordt gesponsord door de K.L.M.. Sterker nog, onze eigen geboekte economy stoelen, worden omgeruild voor bussiness class, zodat we uitgerust zullen aankomen!

We maken een tussenstop in Beijing en melden direct bij de douane ons doel, geen probleem, de verplichte quarantaine vervalt en ook de 4e hond is welkom, blij dat jullie er zijn!
Na een paar uur vliegen we weer verder om uiteindelijk om 18:00 uur zaterdagmiddag I7 mei in Chengdu te landen.
Een enorme warmte, drukte en heel veel jonge vrijwilligers blijken hier te zijn aangekomen om te helpen bij deze ramp.
Eén van de vrijwilligers stelt zich aan ons voor als Michael en biedt zijn hulp aan als tolk en wil ons in contact brengen met ’t Rode Kruis. Ook Linda, een jonge Chinese sluit zich bij ons aan. Zij is ook onderweg naar het Rode Kruis. Haar ouders blijken in het zwaarst getroffen berggebied te wonen en omdat ze geen contact met hen kan krijgen is ze vast besloten om ze te gaan zoeken. Samen reizen we af naar het crisiscentrum, welke overspoeld blijkt te worden met heel veel jonge lieve mensen die daar hun aanbieden. Hartverwarmend al die eenheid, die gedrevenheid, maar ook chaotisch, onstuurbaar en zo kwetsbaar.
Michael en Linda storten zich ook in de drukte voor overleg, terwijl en vooral ook de honden, keer op keer met dankbare woorden op de foto gezet worden. Na een uur blijkt er nog weinig bereikt en wordt besloten ons voorlopig naar ons reeds geboekte hotel (nodig voor de visa aanvraag) te brengen en dan de vergadering van het Rode Kruis af te wachten.

Na 10 minuten rijden worden we afgezet bij een hotel, nou ja hotel, meer een paleis! Op ons vragen is dit echt ons hotel, wordt stellig ja, ja geroepen, nou ja zal wel goed zijn dan.
We zakken vermoeid in de enorme stoelen in de lobby en wachten met Linda op Michael.
We krijgen geen contact met hem en Linda besluit na uren wachten, dat ze op eigen kracht op zoek naar haar ouders wil. Ze is bang dat Michael de situatie heeft onderschat en niets meer van zich laat horen. We begrijpen haar volledig en nemen met heel veel dank afscheid en wensen haar sterkte. We besluiten ons in te checken en dan eerst wat te slapen, morgen zien we verder. Al snel blijkt dan dat wij toch bij het verkeerde hotel zijn afgezet. Ons hotel ligt 15 km. verder. Op onze vraag of ze ons geboekte hotel in kennis willen stellen dat we alsnog daar naar toe komen, wordt ineens besloten dat wij die nacht gratis kunnen overnachten, het andere hotel wordt geannuleerd.
Vermoeid nemen wij het aanbod dankbaar aan. De honden, ook moe van de reis, alle aandacht en drukte  mogen op de kamer in de bench slapen. Het hele Signi team valt in een riante dubbele kamer in slaap, in het 5 sterren hotel Crowne Plaza.
Zondagochtend 18 mei 2008 komt Michael onverwachts langs, is volkomen in paniek geraakt door de hele toestand, de vele verhalen, naschokken (ook deze nacht nog voelbaar) en eventuele uitbraak van ziekten. Het Rode Kruis heeft tevens besloten het werken met nieuwe vrijwilligers te stoppen. We bedanken Michael en nemen afscheid van hem.
Inmiddels heeft het hotel aangeboden ons te ondersteunen met onze missie, verblijf eten en een Pick-up truck met driver worden ons kosteloos aangeboden.

Bovendien wordt meegedacht hoe zo efficiënt mogelijk te kunnen gaan werken. Omdat we geen officieel Permit tot zoeken hebben, besluiten we naar het basiskamp in Du Yiang Yan te gaan en daar te lobbyen.

Daar aangekomen worden we allerhartelijkst ontvangen, de honden overladen met vriendelijkheid. Het overleggen en praten duurt weer vele uren. Intussen komen we in contact met Lee Lee,

een jonge vent die daar voor het Emergency Response team Earthquake China (E.M.C.S.B.) werkt. Samen met onze driver Jiang Yan, probeert hij een Permit voor ons te bemachtigen, helaas zonder succes.
We rijden wat rond en opeens komt Lee met het bericht dat hij 2 zoekacties voor ons heeft in Du Yiang Yan. Hoe verder we de stad ingaan, hoe meer blijkt de enorme verwoesting.
Hele wijken zijn met de grond gelijk gemaakt, terwijl al dan niet zwaar gehavende huizen je de indruk geven hoe het een week geleden geweest moest zijn.

Onze eerste zoekactie is een gebouw van 4 verdiepingen, ondanks zijn bouwval redelijk overeind, maar waarvan de 1e verdieping  zich volledig in de begane grond heeft gestort. De brandweer vraagt ons het gebouw te doorzoeken. Een vrouw roept vertwijfeld om haar zus. Uit het verheel blijkt dat het hondje van haar zus steeds weer terug kruipt door het puin het huis in. Zou het betekenen dat haar zus nog leeft? Als je puin zo bekijkt zou het mogelijk moeten zijn. We leggen de honden verderop vast en besluiten met Rifka te beginnen. In een mum van tijd werkt ze het gebied uit en kruipt het gebouw in en blaft.

Bahco doet de dubbelcheck en ook hij verwijst. Helaas geven beide honden hier aan dat het gaat over een overledenen. Finder onze jonge teef van 3 jaar, voor het eerst mee op een verre buitenlandse missie, werkt het gebouw ook netjes af en verwijst. Met dubbele gevoelens bespreken we onze eerste zoekactie. We hadden hoop op een levende, of het lichaam geborgen kan worden is nog maar de vraag. Het gebouw is zo zwaar ontwricht en er zijn nog naschokken. Maar er is ook een stukje trots over de honden, na de vliegreis, het lange wachten, de warmte, alle indrukken en geuren, ze doen ondanks dat hun werk nog met zoveel inzet en plezier. Zelfs onze jongste We beseffen dat we de juiste keuze hebben gemaakt, we kunnen mensen zekerheid geven over hun vermiste dierbaren…
De 2e opdracht bestaat uit een soortgelijk gebouw. Rifka en Samir werken de locatie weer nauwgezet uit en duiden de plek aan waar een lichaam geborgen kan worden. Als wij verdergaan op zoek naar nieuwe opdrachten beginnen de bergers voorzichtig te ruimen bij het 2e gebouw.

We rijden verder rond en bespreken met Lee de mogelijke opties en proberen bij diverse legerpoorten toegang te krijgen wat helaas niet lukt. Uiteindelijk rijden we terug naar het hotel, spreken veel mensen en ontmoeten ook Chrys Chen en Tracy, beiden werkzaam voor het Britse consulaat.
Maandag besluiten we ons hotel te verlaten en onze tenten op te zetten bij het basiskamp in Du Yiang Yan. Lee en Esther hebben contact gehad met de leider van een Chinees bergingsteam, die reeds 60 lichamen hebben kunnen bergen. Zij aanvaarden dolgraag onze hulp en willen graag dat we in het kampement op een komende opdracht met hem gaan wachten. We zetten onze tenten op en wachten af.

De hele dag wachten we op “onze man”, maar krijgen geen contact. Ook hij is waarschijnlijk ”terug gevloten” door zijn meerdere, werken met buitenlanders behoort niet tot de Chinese politiek. We krijgen te horen dat tot nu toe alleen hulpverleners uit Rusland, Japan en Singapore het land zijn binnengekomen en slechts beperkt aan het werk zijn geweest, daar ook hele gebieden door het Chinese leger, ook voor hen ontoegankelijk bleven.
Teleurgesteld slapen we op de harde vloer in ons tentje, slaapmatjes vergeten, oef.
Dinsdag.
De dag begint weer met wachten en “onze man” is onvindbaar en blijft onvindbaar. We bellen de Nederlandse ambassade in China en doen ons verhaal. Enthousiast wordt er gereageerd en daadkrachtig wordt het initiatief genomen om via een radio-oproep particulieren de mogelijkheid te geven contact met ons op te nemen. Die ochtend verstrijkt met wachten.

’s Middags wordt via de radio onze hulp ingeroepen bij 2 zoekacties in Han Wang. Het is 3 uur rijden, maar we kunnen in ieder geval aan het werk.
Het 1e gebouw die dag is zo’n 6 verdiepingen tellend flatgebouw, redelijk overeind, maar wederom is de 1e verdieping in de begane grond gestort. Auto’s daaronder totaal ineengedrukt.
Wisselend werken de honden in de ravage en geven 2x een locatie aan.
Daarna gaan we langs enorme puinhopen naar het volgende af te zoeken gebied. Weer een flatgebouw waarvan redelijk veel, ondanks alle scheuren en verzakkingen, is blijven staan.

Hier is echter opeens een zijstuk als een kaartenhuis ingezakt. Voorzichtig laten wij beurtelings de honden zoeken. Rifka, Samir, Bahco en Finder pluizen de locatie uit en verwijzen alle 4 op 1 plek. De dag zit er weer op, we gaan weer terug naar ons basiskamp.
Teruglopend naar de auto, komen we langs de vele vluchtelingenkampen, hier lijkt alles redelijk gestructureerd.

Overal zie je vrijwilligers mensen helpen onderdak in het tentenkamp te vinden. Voedsel water en medische hulp lijken voldoende aanwezig.

Delen van de stad zijn door het leger hermetisch afgezet. Het ruimen is daar begonnen. Zo te zien zijn de hulpverleners hier goed op hun taken voorbereid. Ook veel groepen mn. Jonge militairen marcheren of soms hollend in draf, gaan of komen naar hun inzet.

Zoveel mensen wie dit is overkomen, ontheemd, verlies van dierbaren, alles kwijt. Oude mensen die misschien de opbouw nooit meer mee zullen maken. En toch steeds maar weer de vraag waar wij vandaan komen, hondje aaien, foto-foto en dankbaarheid voor onze hulp.

Het signaal van de wereld is jullie niet vergeten, ook wel de verbazing dat wij überhaupt van hun ellende weten.
’s Avonds kruipen we na een voedzame zelf opgewarmde globetrotter maaltijd ons tentje in…

Woensdag 21 mei 2008.
Deze ochtend besluiten we onze tenten in te pakken, “onze leider van het bergingsteam” heeft nog steeds niets meer van zich laten horen. We kunnen beter vanuit “ons hotel” gaan werken. Mede omdat deze ochtend een verzoek is gekomen van de oom van onze bestuurder Yang Ying, deze man vermist zijn vrouw in de stad Han Wang, weer 3 uur rijden van ons tentenkamp. We vertrekken bijtijds. Na de lange rit vinden we de locatie. In een enorm puingebied wordt gewezen op zo’n 20 m2. Daar moet de douche zijn geweest waar ze op het moment van de aardbeving was. We zoeken rustig dat stukje puin af.

Niets is meer te herkennen als een huis, de honden verwijzen, daar waar eerst de gang geweest was.

Vele lichamen zijn hier al geborgen, maar de verwachting is dat nog velen onder het puin liggen, er zijn geen overlevenden uit dit gebied die dit kunnen na vertellen.

We zoeken het hele gebied af, de honden geven nog zo’n 24 verwijzingen.

Hoeveel lichamen er uiteindelijk geborgen kunnen worden weten we nog niet. Door de dichtheid van het puin kan 1 verwijzing meerdere lichamen betekenen en onder de grote betonplaten kunnen meerdere verwijzingen tot 1 lichaam leiden.

Deze intensieve zoekactie nam de rest van de dag in beslag.’s Avonds reden we terug naar het hotel. Een tent om iedereen, komende vanuit het rampgebied, te desinfecteren nam de achterparkeerplaats in beslag. Ook de honden moesten worden afgespoeld, daarna werden ze in hun eigen vertrek met airco bij de parkeergarage van het hotel, koninklijk onthaald. Ook wij werden weer met dezelfde gastvrijheid verwelkomd en verhalen werden uitgewisseld.

Na een welkome douche en een diner, het goede bericht van Lee dat er morgen weer nieuwe zoekopdrachten voor ons zijn. Moe, onder de indruk van alles gaan we slapen
Donderdag.
Vroeg vertrokken weer Han Wang. Op onze locatie van gisteren zijn reeds 4 lichamen geborgen.. Door de uitgestrektheid van het gebied en de vele lagen puin, zal het bergen nog dagen duren.
Onze nieuwe opdracht is het gemeentehuis.

Er worden met zekerheid nog 6 mensen vermist, maar het aantal kan ook hoger zijn.

Uren zijn we bezig, steeds met z’n tweeën en 1 hond het puin op, de ander verzorgd de honden en is het aanspreekpunt tussen Lee, Yang Ying, instanties en burgers, en het blijft verbazen, fotomodel.

Ook hier staat eigenlijk geen muur meer overeind, meters puin, af en toe een brandkast en duizenden dossiers en telkens weer die persoonlijke eigendommen en al die lege schoenen.

Na lang, zorgvuldig zoeken, hebben we 8 locaties. Finder heeft haar poot opengehaald aan een spijker en bloed behoorlijk.

Na een drukverband te hebben aangelegd en een korte check op de zoeklocatie van gisteren, wat later nog een lichaam zou opleveren, gaan we terug naar het hotel om Finder te hechten.
Vrijdag.
We staan weer bijtijds op. Finder loopt natuurlijk wat mank, maar is verder vrolijk, eet, drinkt en geniet van alle aandacht die ze trekt met haar verbonden voorpoot. Iedereen was gisteren erg met haar begaan. Van het hele proces van wondverzorging en hechten zijn uiteraard veel foto’s genomen en rondgegaan.

Als we klaar staan voor vertrek blijkt opeens dat nieuwe zoekacties voor vandaag er om de één of andere reden er niet in zitten. Wel horen we dat er op de locatie van woensdag nog 2 lichamen zijn gevonden, waaronder de vermiste vrouw in de gang richting de douche. Het lichaam bleek helaas niet meer te identificeren. Ons is verteld dat van elk gevonden lichaam DNA wordt genomen om eventueel later alsnog tot identificatie te kunnen overgaan.
We bellen nogmaals met de Nederlandse ambassade in China om te vragen voor een herhaalde radio-oproep. Enthousiast wordt dit ingewilligd, zij leen enorm mee en ondersteunen ons zo goed als mogelijk is. Helaas brengt uren wachten geen nieuwe opdrachten.
We besluiten samen met Yang Ying en Lee in Chengdu op zoek te gaan naar wat groen om de de honden te laten rennen. Yang Ying zegt dat we het beste naar de rivier kunnen gaan. Chengdu is een enorme drukke stad met heel veel groene plekjes maar niet als uitlaatplaats. Na een flinke wandeling langs alle winkeltjes, monumentale gebouwen, duizenden toeterende auto’s komen we aan bij de rivier. Het grasveld aan de noordzijde is vrijwel geheel bezet met tenten gemaakt van stukken plastic en doeken. Inwoners van Chengdu die hun huis niet in durven i.v.m. met een mogelijke nieuwe aardbeving. Mensen die nog wel een bewoonbaar huis hebben, maar verschrikkelijk bang zijn. Ze zien er haast nog ontredderde uit als de mensen in de vluchtelingenkampen. Aan de overkant van de rivier laten we de honden uit op een smal strookje groen.
Terug in hotel horen we dat we morgen weer nieuwe opdrachten hebben, gelukkig!
Zaterdag 24 mei 2008
Weer terug in Han Wang.
Voordat we beginnen gaan we naar het grootste vluchtelingenkamp waar we Lee laten omroepen dat mensen zich op een lijst kunnen laten plaatsen, voor het opsporen van hun dierbaren.

Als eerste gaan we naar een ziekenhuis waar nog 2 mensen worden vermist. Weer een enorm complex met een enkele opstaande muur, soms met een etage de rest is allemaal puin. Vermoedelijk liggen de lichamen bij elkaar in de buurt van het kantoortje op de eerste verdieping. Rustig werken wij de locatie uit met de honden.

De honden geven in dit gebied 2 locaties aan.

Wij gaan weer verder, de graafmachine begint aan het bergingsproces.
Onderweg komt er een meisje op ons af. Tien jaar oud is ze. In opvallend goed engels kletst ze ons de oren van het hoofd.. Roze shirt en dagboekje in haar hand.

Helemaal in love met onze labrador Samir. Zo’n vrolijk schoon kind, wat doe je toch bij deze puinhoop? Een vrouw heeft ons benaderd, ze vermist har man. Ze wijst op een stuk puin 8×15 meter.

Weer verwijzen de honden een identieke locatie vanaf verschillende kanten.

Als we afscheid nemen huilt de vrouw, Janette sluit haar in haar armen.

Als we verder gaan horen we mensen opgetogen roepen en even later zien we een groepje mensen roepen naar een balkon op de 1e verdieping. Een gammel laddertje staat ertegen aan. Opeens vrolijk geblaf. Nou ja zeg, reddingsactie save the dog! Met kunst en vliegwerk wordt het laddertje vastgehouden en een magere kleine man klimt omhoog, na diverse graaipogingen wordt er een bruin klein pekineesachtig hondje over de reling gehesen. Geweldig toch! Het hondje zag er goed uit, heeft zichzelf gedurende 10 dagen in leven gehouden. Later deze dag zien we de man en de vrouw met hun hondje trots de bus instappen.

Dan gaan we naar een school, weer zo’n gigantisch object.

Het front is zwaar beschadigd blijven staan, de zijvleugels zijn totaal verwoest. Zo’n 100 kinderen zijn hier al geborgen. We geven nog 20 locaties aan om te bergen.

 

Het verhaal gaat dat deze kinderen even verderop een andere (aardbevingsveilige) school hadden, maar de gemeente deze voor veel geld kon verkopen. De kinderen waren teruggeplaatst in het oude schoolgebouw. Of het echt waar is, weten we niet. Maar het voelt wel heel verdrietig.
Onze dag is om. De honden hebben enorm gewerkt, we zijn allemaal moe. Ook Finder heeft ondanks haar verwonding gretig gewerkt. Morgen is het zondag, onze laatste dag om nog iets te kunnen doen.

Zondag 25 mei 2008.
Al vroeg vertrekken we weer naar Han Wang.
Gisteren is er gezocht naar lichamen op de door ons aangegeven plaats in het ziekenhuis. Slechts 1 lichaam is gevonden. Alleen de man is gevonden, de vermiste vrouw was onvindbaar. Weer zoeken de honden de locatie nauwkeurig af. Rifka is meteen weer overtuigd van een plek nog geen ½ meter verwijderd van de plaats van gisteren, doordat een laag puin verwijderd is kunnen de honden nauwkeuriger verwijzen. De aangewezen locatie bevindt zich bij de uitgang van het kantoortje. De graaf machine gaat weer aan de slag.

Wij gaan een stukje verder weer met de honden aan het werk. Een grote puinbelt van wat eens een U-vormig flatgebouw was.

Weer werken de honden met een tomeloze energie het gebied af.

Als we vertrekken staan er 12 gemarkeerde stokken.

Een man heeft al die tijd rustig staan toekijken, dan als we weg willen gaan, vraagt hij aan Lee of we nog bij het huisje van zijn moeder willen kijken, ze wordt nog vermist. De honden controleren het ingestorte huisje, welke volgespoten is met een dikke laag ongebluste kalk. Bahco kruipt onder het puin tot in de rechterhoek, waarboven Rifka al eerder heeft staan blaffen. De man kan nu gerichter zijn moeder gaan bergen.
Inmiddels is ons lijstje afgewerkt, we gaan nog even terug naar het ziekenhuis, de locatie is onherkenbaar veranderd, maar helaas nog geen lichaam geborgen. Bahco en Finder blijven overtuigd van dezelfde locatie. De graafmachine zal nog een verdieping meer moeten afgraven om het lichaam te bergen. Blijkbaar heeft de vermiste vrouw tijdens de aardbeving de begane grond nog net wel bereikt…
Op de terugweg naar het hotel stoppen we nog bij een getroffen gezin en laten onze tenten bij hun achter, een laatste gebaar van onze betrokkenheid. De vrouw en moeder van dit gezin is al eerder dankzij onze honden geborgen, haar foto van deze eens zo mooie vrouw, wordt aan ons getoond.

Maandag 26 mei 2008.
Om 8 uur vertrekt Lee terug naar het basiskamp in Du Yiang Yan. We zijn hem heel veel dank verschuldigd.
Yang Ying brengt ons terug naar het vliegveld in Chengdu. Om 12 uur worden de honden ingecheckt en om 14:00 uur gaat der eis beginnen. Ook nu weer hartelijke reacties van de KLM crew, die tevens spontaan samen een donatie geven.
Met heel veel dank en heel veel respect denken wij terug aan al die lieve en dappere mensen. Onze geschrokken Michael, dappere Linda, die haar ouders zocht, al het personeel en management van hotel Crowne Plaza, voor hun gastvrijheid en betrokkenheid, Lee Lee onze tolkm Yang Ying voor zijn inzet en veilige vervoer, de KLM voor alle ondersteuning en service. Chrys Shen en Tracy die iedere avond belden en zo betrokken waren. De Nederlandse ambassade te Beying voor hun hulp en vriendelijk woord. Verder alle mensen waarvan wij de naam niet kennen of niet kunnen noemen. Bedankt, we zullen jullie en alle getroffenen nooit vergeten en hebben China in ons hart gesloten.
Margriet, Maaike, Paulien, Milou, Frans en Danielle bedankt voor jullie welkom terug, super!

Janette Kruit, Esther van Neerbos en Saad Attia,
Bahco, Rifka, Finder en Samir