Ons kerstverhaal 2005

Oud en nieuw 2005. We liggen op een dun matrasje op de cementvloer. Geen vuurwerk, gelach of champagne. Alleen warmte en muggen. Moe, hongerig, bezweet wensen wij elkaar, haast beschaamt, heel zachtjes, een gelukkig nieuwjaar toe. We doen er verder het zwijgen toe.
We zijn vannacht na een lange vermoeiende reis aangekomen in Gall in Sri Lanka. We hebben onderdak kunnen krijgen in het huis van onze gids. Het is nu 6 dagen geleden dat Azië getroffen werd door een zeebeving, de Tsunami.

Intensieve dagen van regelen en bellen, entingen. Informatie uit getroffen gebieden vergaren, vliegtickets regelen.
Werken, vrij regelen, opvang voor onze 9 puppies. Onzekerheid van gaan, vlucht boeken, het niet doorgaan. Lukt het nu of niet. Zelf wel een vlucht, maar dan blijkt dat de honden niet mee kunnen. Onmogelijk! Zonder onze zoekhonden kunnen we niets beginnen.
Bellen, overleggen en uiteindelijk de juiste mensen treffen. De honden vliegen gratis, ons eten wordt gesponsord, oppas voor onze pups en vrij van de baas.
Ons ticket, verblijf en onkosten is voor eigen rekening.

Aangekomen op het vliegveld van Colombo in Sri Lanka, melden we ons bij leger en politie. In konvooi wordt naar het rampgebied afgereisd.
De ravage is enorm. Ingestorte huizen, bussen, auto’s en bomen, metershoog opeen; één grote chaos.
Een enorme stank van rotting en vuilnis bedekt het gebied. De vochtige warmte ligt daar als een deken overheen. De politie brengt ons naar locaties, waar mensen vermist worden. Kans op overlevenden is eigenlijk uitgesloten.

Het is spannend, onze honden; speciaal getraind om vermisten, levend of dood onder het puin, op het water of op het land terug te vinden. Kunnen de honden na een lange vliegreis, de moeilijke omstandigheden en de druk aan?
We lopen via steegjes en enorme troep en vuilnishopen, naar de achterzijde van huizen en winkels in het centrum van Gall.

Esther begint met haar Mechelse herder Rifka, Saad doet de dubbel check met zijn Labrador retriever Samir. Binnen 1 uur worden 3 lichamen geborgen.
Gedurende 8 dagen reizen wij met en op aanwijzing van leger en politie naar steden, dorpjes, velden en bossen. Ook zoeken wij naar lichamen bij een ontspoorde trein. Wagons liggen als luciferhoutjes her en der. En overal stank en alles wat ooit privé was nu openbaar, bezoedeld en nat.

Na 8 dagen weer naar huis, moe en blut, de honden aan hun taks en een thuisfront vermoeid van alle onzekerheid en geregel.
Media aandacht, interviews, giften en donaties. Wat fijn om je verhaal te vertellen. Via 555 is een enorm bedrag binnengekomen voor de hulpverlening. We proberen ook iets van onze onkosten vergoed te krijgen, lukt helaas niet.

Personeel van een diervoederfabrikant verzamelt geld in voor Azië en stelt ons in de gelegenheid om nog af te reizen naar Thailand. Thailand ook getroffen door de Tsunami, het is nu 1 maand na de ramp. Ook hier sluiten ons aan bij het leger en een vrijwilligersorganisatie. Dorpjes, rimboe, kustlijnen, maar ook een hotelcomplex worden door ons afgezocht. Veel radeloze mensen, veel foto’s van vermisten… en verhalen.

Hele lichamen zijn niet meer te vinden, maar lichaamsdelen nog wel. Via DNA-onderzoek is nabestaanden toch nog iets van zekerheid te geven.

Schrijnende verhalen van de armste bevolking over de snelle wederopbouw en ruiming van de gebieden grijpen ons enorm aan.

Na 10 dagen Thailand, weer moe naar huis. De honden hebben hard gewerkt. Nu thuis weinig aandacht van de media en zelf zijn we te moe om het op te zoeken. Ons thuisfront is ook moe, de pap is op. Slapen, morgen weer werken, we hebben nog 4 pups.
Zomervakantie. Na enkele zoekacties in Nederland en veel trainen, krijgen de honden 10 dagen rust, en gaan wij 10 dagen naar Griekenland. Beetje zon, zee en bijkomen en direct helpen bij een castratie en sterilisatie project van zwerfhonden en poezen.

Maar dan Amerika, hurricane Kathrina. Weer regelen, informatie vergaren en tickets omboeken.

Uiteindelijk kunnen we een vlucht boeken naar Houston en met een huurauto ondernemen we een rit van 8 uur, om naar het getroffen gebied bij New Orleans te komen. Helaas blijkt de bureaucratie daar zo norm groot te zijn, dat ondanks dat onze honden speciaal getraind zijn in het zoeken op water, niemand van leger, politie of brandweer de bevoegdheid heeft ons zoekopdracht te geven. Een dag verloren met autorijden, een dag van instantie naar instantie en Fema naar Fema, doet ons besluiten het centrum van de media maar verder te mijden en ons te begeven naar Gulfport, een kustplaats.

Hier zijn de politie en brandweer erg enthousiast met onze komst. Er blijkt in dit gebied maar 1 ander hondenteam aan het werk te zijn, met maar 1 lijkenhond. Alle ondersteuning die wij nodig hebben wordt ons geboden. Ook hier is de ravage enorm. De storm heeft veel schade aangericht, maar de vloedgolf vanuit zee heeft dit tot een ware ramp gemaakt. Ook hier zijn veel vermisten.

Voedsel en water is er in overvloed, overal politie, leger en brandweer. Opvallend is dat slechts enkele van hun met daadwerkelijke hulpverlening druk zijn, de grootste groep lijkt meer te zijn voor uiterlijk vertoon. Het complete rampgebied wordt bewaakt door het leger, de plaatselijke bevolking is massaal geëvacueerd, hele districten zijn uitgestorven.

De honden vinden diverse lichaamsdelen. Het identificatieteam, gaat hiermee aan de slag. Ook wordt nog 1 lichaam gevonden. Grote gebieden konden vrij vrijgeven, dankzij de honden. Moe en voldaan keren wij terug. Gezien het contrast qua hulpverlening, proberen wij nu wel wat media aandacht te krijgen. Veel tijd hebben wij niet, er moet weer gewerkt worden.
De media is nauwelijks geïnteresseerd, jammer.

Het dagelijkse ritme is amper weer opgepakt of ons bereikt het bericht van de aardbeving in Pakistan en India. Een enorme ramp, zoals later zou blijken. Het speciale Nederlandse USAR-team vertrekt 2 dagen na de ramp. Al snel blijkt dat de kans om overlevende onder het puin te vinden klein is. Onze honden zoeken levend, maar ook dood, wat waren wij graag direct met hen meegegaan.
Bij overleg op de Pakistaanse ambassade, blijkt dat de Pakistaanse regering enkel nog hulpgoederen en geld wil toelaten. Doden opsporen is geen prioriteit. Ver genoeg van een ramp is dat een te verdedigen standpunt, maar wie op de plaats van een ramp de ontreddering en verdriet heeft gezien, van nabestaanden, weet wel anders.

Uiteindelijk krijgen we toch groen licht van de Pakistaanse ambassade.
Het is nu 5 dagen na de ramp. Eigenlijk zouden we weer met z’n drieën gaan, maar door opnieuw weer alle spanning van wel of niet gaan, en de inspanningen voor de 3 eerdere inzetten dit jaar, is het voor Saad onmogelijk geworden om weer alles te regelen. We besluiten toch met z’n tweeën hulp te gaan bieden. Sommigen hadden hierover hun twijfel, 2 vrouwen en 2 honden, alleen naar een Islamitisch land, zouden die wel serieus genomen worden? Wij denken van wel!
Vandaag nog werken, vanavond een vlucht vanuit Frankfurt naar Pakistan. Bericht in de media: het Nederlandse USAR-team komt na hard werken weer terug. Jeetje, en wij gaan nu pas beginnen!
Na een lange vlucht landen we in Islamabad. Van hieruit gaan konvooien naar de ergst getroffen gebieden.

We kunnen meereizen met het Oostenrijkse leger. ’s Morgens om 3 uur komen we aan in Mussafarabat. We slapen tussen de snurkende soldaten in de bus totdat de zon opkomt.
Nu weer kijken waar we ons het beste kunnen aanmelden en inzetbaar zijn. We besluiten naar het UN kamp te gaan.
Aangezien wij niet officieel door onze regering gestuurd zijn, krijgen we daar enkel het advies om dat eerst te regelen.
Uiteindelijk mogen we ons tentje wel op hun terrein opzetten, verdere ondersteuning is niet mogelijk.

We sluiten ons aan bij een reddingsteam uit Turkije. Deze ploeg bestaat uit chirurgen, medici en beschikken ook over bergingsmateriaal. Twee dagen van hard werken volgen. De honden verwijzen op meerdere plaatsen dode lichamen. De Turkse hulpverleners bergen samen met de plaatselijke bevolking de lijken.
Om onze honden nog efficiënter in te kunnen zetten, besluiten we ons aan te melden bij het Pakistaanse leger. Een enorme goede samenwerking volgt. Zij kennen het gebied en weten precies de locaties van vermisten, en wat zo belangrijk is zij bergen ook echt de lichamen!

De dagen vloeien in elkaar over. Overal dezelfde beelden. Mensen met blote handen, trekkend aan puin, mokers, bijlen, koevoeten en ijzerzagen. Meters puin hele verdiepingen.
Radeloos hebben nabestaanden op goed geluk openingen gehakt en betonijzer doorgezaagd. Vaak is wel bekend dat iemand bedolven is, maar niet precies waar. Onze honden kunnen de juiste locatie aangeven, zodat de berging veel minder tijd en inspanning kost.

The two ladies whit the dogs wordt al snel een begrip en zelfs uit afgelegen dorpjes komen mensen om onze hulp te vragen. Iedere dag raken we meer onder de indruk van de veerkracht en de moed, maar ook van het enorme verdriet en de uitzichtloosheid, waarin de mensen gevangen zitten.
Het zal jaren duren, eer dat Pakistan deze ramp te boven is.

De winter heeft al toegeslagen, veel mensen moeten onder niet voor te stellen erbarmelijke omstandigheden zien te overleven.
Diepe schaamte als je je bedenkt dat overlevenden nu het slachtoffer dreigen te worden van onze rampenmoeheid.
Geld en goederen blijven nodig.

Met heel veel respect denken wij terug aan al die dappere soldaten en de bevolking.

Wij hebben ons leven weer opgepakt. Hopelijk voorlopig geen rampen. Het geld en de vrije dagen zijn op.

Buiten in de speelwei blaffen de honden, Pa Bahco en Ma Rifka, 2 pups zijn gebleven en zijn nu ook vol in opleiding om waar dan ook het leed iets te verzachten.