Maandag op dinsdag nacht  23/24 februari 2004 wordt het noordelijk deel van Marokko opgeschrikt door een aardbeving. In eerste instantie lijkt de omvang en de schade mee te vallen.
Op woensdag 25 februari blijkt de omvang toch dusdanig te zijn dat hulp vanuit andere landen in gang wordt gezet.
Leden van Signi zoekhonden beraden voor een eventueel vertrek naar Marokko. Andere reddingshondenverenigingen worden gepolst of een gezamenlijke actie tot de mogelijkheden behoort.  Uiteindelijk wordt er door Bertien Koops (nu lid van search and rescuedogs centre Netherlands) gevraagd om  mee te gaan.
Esther van Neerbos en Kari Meijer (bestuur Signi zoekhonden) zetten het regelwerk voor het vertrek naar Marokko in gang.
Uiteindelijk wil Marokko airlines het vervoer van de honden sponsoren. Op donderdag 26 februari vertrekt het vliegtuig naar Marokko met Saad, Anton, Bertien en Esther en de honden Samir, Care, Misty en Bahco.
Op het vliegveld in Marokko (Les Angades Airport) staan 2 huurauto’s klaar om het vervoer in Marokko verder mogelijk te maken.
Donderdagavond nog wordt aan de lange reis richting het rampgebied van de Berbers begonnen.
Rond 24:00 uur komt de ploeg in Im Zouren aan, het plaatsje waar de meeste slachtoffers zijn gevallen. Saad, die de Arabische taal beheerst, overlegd met de Algerijnse en Marokkaanse brandweer waar de honden ingezet kunnen worden.

De overige groepsleden regelen een slaapplek in de tent, ondertussen worden ze opgeschrikt door de naschokken en het geluid van instortende huizen.
Volgens de Marokkaanse brandweer zijn vrijwel alle slachtoffers geborgen; daar de sociale controle in het dorp erg groot is en iedereen van elkaar wist waar ze zich bevonden. Toch wilden ze graag gebruik maken van onze honden voor een dubbelcheck. Buiten de Algerijnse reddingshonden en 2 honden van de Marokkaanse brandweer waren er geen reddingshonden aanwezig. Hulpverleners uit andere landen konden om politieke redenen niet van het vliegveld in Hoceima afkomen. Vanwege het vermogen van onze groep om in het Arabisch overleg te plegen en de ‘burgerlijke’ outfit was onze introductie in het rampgebied mogelijk.
Vrijdagochtend werd begonnen met een verwijzing van Misty en Care op verzoek van de Marokkaanse brandweer om er een beetje in te komen en werd hun reactie bekeken op de plaatsen waar lichamen waren geborgen. (Care en Misty waren onze honden die alleen op levend zijn afgericht, Bahco en Samir behoren tot onze honden die zowel dode als overlevende mensen verwijzen en beschikken over ruime inzetervaring)
Care negeerde de oude plaatsen van de overleden mensen, Misty liet de duidelijke “doodverwijzing” zien (kop en staart laag en de kop afgewend van de plaats houden).

Vervolgens werden verschillende objecten afgezocht met de honden Bahco en Samir. Bahco en Samir lieten de plaatsen zien waar mensen geborgen waren, maar gaven niet de gebruikelijke totale ‘verwijzing’.
Die dag hebben de honden geen bedolven lichamen meer kunnen lokaliseren.

Terwijl de honden het bovenstaande huis afzochten bleef de geleider op voldoende afstand, om gevaar voor naschokken te vermijden. De honden voelen de naschokken veel sneller aankomen als de geleider.

De volgende dag werden opnieuw wat locaties afgezocht. I.v.m. het instortingsgevaar en de naschokken betraden de geleiders niet de gebouwen en moesten de honden zelfstandig werk laten zien.
Ook die dag konden geen slachtoffers meer gelokaliseerd worden en bleek het ‘sociale systeem” van de Berbers goed gewerkt te hebben.

Na deze zoekactie hadden de honden en geleiders afgezocht wat nodig was. De kleinere dorpen, zoals Ait Kamara, waren m.n. houten hutjes en waren al meteen na de ramp door de Berbers zelf goed afgezocht.
De schade in Al Hoceima viel mee.

Op zondag 29 februari kwam eindelijk de voedselvoorziening beter op gang, tot die tijd werden we regelmatig geconfronteerd met optochten van demonstranten.
Die dag werden we door Nederlandse Marokkanen door het gebied geleid naar de andere steden, tot die tijd was dat zonder begeleiding van de militairen of brandweerlieden niet helemaal verantwoord.

Op maandag besloten we om buiten het getroffen gebied te verblijven; een goede maaltijd konden we wel gebruiken. De honden lieten we opfrissen in de zee. Na 2 dagen intensief werken in hitte en stof konden de honden dat wel gebruiken.
’s Avonds sliepen we op het vliegveld waar de medewerking, zoals ons hele verblijf in Marokko, erg gastvrij was. De mensen in Marokko waren erg dankbaar voor de hulpverlening die we verleenden.

We wensen de nabestaanden en ontheemden nog veel sterkte en kracht toe voor de opbouw van een nieuw bestaan…